Gerrit Gielen

Als tijd en ruimte illusies zijn, dan zijn we nog steeds waar alles is begonnen, we hebben het paradijs nooit verlaten.

Dit artikel begint met een algemene beschouwing over eenheid. Uitgaand van een spiritueel wereldbeeld, wordt vaak gesproken over de eenheid die aan alles wat is en leeft ten grondslag ligt (“alles is één”). Tegelijk beschikken we allemaal over een unieke, individuele ziel die zich in de loop van vele levens ontwikkelt en ontplooit. Hoe verhoudt de onderliggende eenheid van al het zijnde zich tot individualiteit en tot diversiteit? Na een filosofische beschouwing, waarin ik probeer te laten zien dat eenheid en diversiteit juist heel goed samen gaan, wordt er een viertal praktische meditaties aangeboden die je helpen te ontdekken hoe je je vanuit je hart verbindt met zowel de eenheid als de kracht jouw unieke, individuele ziel.

Eenheid: het individu en het universele

De wereld van onze oorsprong is een wereld van eenheid, een wereld van licht en liefde; dit is ons echte thuis. In de aardse wereld waarin we nu leven is alles verdeeld in hokjes. Alles wordt opgedeeld door de twee grote verdelers: ruimte en tijd. Het is de wereld van dualiteit, de wereld van grenzen, van strijd, van de wet van de sterkste. Van oorlogen tussen mensen, of tussen mens en natuur. Kortom: het is de wereld van angst.
De meeste ideeën die in deze wereld circuleren, zijn gebaseerd op angst.
Omdat we met deze ideeën opgroeien, verinnerlijken we ze en worden ze de vanzelfsprekende basis van onze levens. We zien niet dat ze op angst en onwaarheid berusten. Angst maakt dat we muren tussen ons en het object van onze angst gaan bouwen: zo ontstaat dualiteit. Deze angst is geen gegeven van de werkelijkheid, het is onze eigen schepping.
Elke muur die we bouwen is ook een muur die in ons oprijst. Zo vernietigen wij zelf onze innerlijke eenheid.

Wat is de oorsprong van deze angsten?

Theïsme, het geloof dat we onderworpen zijn aan een God,  is een van de grootste bronnen van dergelijke angsten. Volgens het theïsme zijn we gescheiden van God. Het universum is verdeeld in twee delen: God, het goede deel, en de rest, waar wij dus onder vallen. We moeten Gods regels gehoorzamen en in zijn heilige boek geloven, anders lopen we het risico hem te mishagen. Omdat we nu eenmaal mensen zijn, is het onvermijdelijk dat we twijfelen en die regels voortdurend overtreden. Wij schieten tekort, die goede God wordt dan boos op ons en gooit ons in de hel.
De consequentie van een dergelijk denken is angst en schuldgevoelens, evenals het geloof dat we fundamenteel slecht zijn. Voor elk moment dat we volledig leven en op een onbezorgde manier genieten van het leven, voelen we ons vaak automatisch schuldig. Ook mensen die de absurditeit van dit geloof inzien hebben vaak nog steeds last van schuldgevoelens als ze genieten van het leven.

Een andere belangrijke bron van deze angsten is, ironisch genoeg, atheïsme en wetenschappelijk denken gebaseerd op atheïsme. Volgens deze manier van denken bestaat het universum wezenlijk in tijd en ruimte. Tijd en ruimte definiëren de structuur van de werkelijkheid. Dit geloof ziet het universum dus niet als één en verbonden maar plaatst tijd en ruimte boven het universum. Hierdoor is alles in het universum fundamenteel verdeeld. Alle eenheid is dan een illusie; werkelijke verbinding nooit mogelijk. Alles wat bestaat zal moeten vechten voor zijn plaats. Het gevolg zijn gedachtes als “Ik ben door tijd en ruimte gescheiden van anderen. Mijn leven is slechts een vluchtige vonk van licht in een eindeloze nacht. Ieder individu is alleen en moet vechten om te overleven. De zogenaamde innerlijke verbinding tussen mij en anderen, liefde, is slechts een illusie gecreëerd door biologische overlevingsmechanismen.”

Deze twee benaderingen hebben dus gemeen dat ze iets boven het universum plaatsen en daardoor de innerlijke eenheid van de werkelijkheid ontkennen. Het psychologische gevolg is dat we eerder geloven in angst dan in liefde, eerder in verdeeldheid dan in eenheid, en eerder in materie dan in geest. Dus we verliezen ons gevoel van eenheid. Onze aandacht blijft gericht op de buitenwereld en we keren ons af van de innerlijke wereld. We vergeten dat het hele universum in ons bestaat en maken onszelf klein. Hoe meer we dat doen, hoe ongelukkiger en angstiger we worden. Theïsme helpt ons niet: we zijn gescheiden van het goede, van God. We moeten zijn regels gehoorzamen, onszelf vergeten en hem vrezen.

We proberen onze angsten te overwinnen door ons aan te passen aan de energieën en regels van deze wereld. Dit kunnen we alleen bereiken door onszelf innerlijk te verdelen en te labelen: sommige delen zijn goed, andere slecht. De slechte delen moeten onderdrukt worden. Voor een man zijn dat bijvoorbeeld de meer vrouwelijke delen. De onderdrukte, niet aangepaste delen in ons zijn vaak de meest originele delen, de delen die veranderingen willen brengen in de wereld om ons heen. Dat mag niet; afwijken van de norm en verandering brengen is namelijk slecht. De status quo moet gehandhaafd worden. We verinnerlijken de muren die we in de buitenwereld zien.

Wat kunnen we doen? Hoe maak je jezelf weer heel, weer één?
Daarvoor moeten we eerst de ware aard van eenheid begrijpen.

Eenheid, volledigheid en schoonheid

Voor veel mensen is eenheid een abstract concept, verstoken van levendigheid en schoonheid. Eenheid is iets waarin we uiteindelijk allemaal in zullen verdwijnen. Volgens deze gedachte komen we uit de eenheid en zullen we er vroeg of laat terugkeren, als een druppel water die in de oceaan verdwijnt.

De uitdrukking “alles is één” wordt vaak geïnterpreteerd als “alles is hetzelfde”. Dit laat geen ruimte voor individualiteit. Veel spirituele overtuigingen lijken uiteindelijk op atheïsme: in beide gevallen is er het geloof dat we op een of andere manier in het universum zullen verdwijnen. Deze definitie van eenheid houdt geen rekening met het feit dat als het universum een ​​enkel geheel is, alle delen al deel zijn van de eenheid. Anders gezegd: het eenheidsbegrip dat veel mensen hebben ontkent juist de eenheid van het universum. Ze geloven in een universum dat niet één is maar uit twee delen bestaat: eenheid (de bron), en veelheid (de schepping).
Als het universum werkelijk één is, kunnen we niet terugkeren naar de eenheid omdat we daar nooit weg geweest zijn. Scheiding is een mentaal concept gebaseerd op angst. We zijn gescheiden omdat we denken dat we gescheiden zijn.

Hoe is dit mogelijk? Hoe kan alles één zijn en tegelijkertijd uniek zijn? Hoe kan ik één zijn met het universum en tegelijkertijd een individu zijn? Vanuit een zuiver rationeel oogpunt is dit inderdaad moeilijk te begrijpen, omdat onze rationaliteit tijd en ruimte, en de daarop gebaseerde verdeeldheid van het universum, als uitgangspunt heeft. In de tijdruimte kan er maar één enkel ding of wezen aanwezig zijn op een bepaald moment op een bepaalde plaats, en dit vinden we rationeel.

Onze manier van denken is echter gebaseerd op studie van de buitenwereld. Bijna alles wat we leren op school is gericht op deze buitenwereld. Wanneer we onszelf in onze dagdromen laten gaan, ons terugtrekken in onze innerlijke wereld, wordt dit als negatief beoordeeld.
Toch, als we een emotionele band met een andere persoon voelen, gaat het om onze innerlijke wereld. Hoe is het mogelijk voor ons om een ​​diepe innerlijke connectie te voelen met een persoon, of met de natuur, of een gevoel van eenheid te hebben, terwijl je fysiek gescheiden bent? Hoe is het mogelijk dat alles wat ik om me heen zie in mij één enkel beeld vormt?
Eenheid maakt deel uit van de innerlijke wereld. Maar omdat we de neiging hebben om deze innerlijke wereld te verwaarlozen en in de wereld rondom ons alles verdeeld lijkt, geloven we niet in die eenheid.

Ik zal proberen het begrip eenheid te illustreren door twee voorbeelden te geven. Deze voorbeelden, die in strijd zijn met onze traditionele opvatting van rationaliteit, staan heel dichtbij ons.

Om te beginnen: het menselijk lichaam. Het menselijk lichaam is één geheel, maar alle organen waaruit het bestaat, verschillen heel erg van elkaar. Als alle organen hetzelfde zouden zijn, zou er geen lichaam zijn, slechts een reeks organen; de eenheid van het lichaam zou niet bestaan. Dit roept de vraag op waarom we het menselijk lichaam toch als een eenheid beschouwen.

Stel je voor dat je met een goede vriend praat. Je kunt zijn handen, zijn ogen, zijn haar, en allerlei andere delen van hem opmerken. Tegelijkertijd beschouw je ze als onderdeel van één geheel. Je weet dat er achter al deze verschillende delen maar één bewustzijn is; één persoon. Je voelt vriendschap en misschien wel liefde voor die persoon.
In elk deel van het lichaam voelen we deze eenheid, de unieke energie van die persoon. Dit is mogelijk omdat alle organen van het lichaam verschillend zijn. De organen van het lichaam bestaan ​​in de tijdruime. Er is echter iets, een originele energie, buiten die tijdruimte, die alle organen omvat en doordringt en het lichaam tot een verenigd geheel maakt. Wanneer je echt met een andere persoon communiceert, merk je de aanwezigheid van dit geheel. Juist het feit dat alle organen, alle onderdelen waaruit het lichaam opgebouwd is, anders zijn maakt de manifestatie van het geheel mogelijk. Deze eenheid achter de uiterlijke verschijning van het lichaam – onze vriend – is iets dat we innerlijk voelen, met het hart. Het hart verenigt de informatie die door onze vijf fysieke zintuigen wordt ontvangen in één ervaring: een vriend.

Een ander voorbeeld: je wandelt in een prachtig landschap. In de verte zie je bergen, bossen en een waterval. Dichtbij is een rivier en een wei vol met allerlei soorten bloemen. Je ziet dieren, in de lucht vogels en wolken. In jou komen al deze dingen samen in een prachtig totaalbeeld. Het bestaan ​​van dit beeld in je is een wonder, het tart de wetten van de tijdruimte waar alles verdeeld is en de ‘eenheid’ van iets, zoals een beeld, onmogelijk is. Ik werd me hiervan bewust toen ik als informaticus bezig was met een project dat met beeldanalyse te maken had. Voor een computer bestaat een afbeelding uit een reeks binaire cijfers (nullen en enen). Je kunt zo’n lange rij nullen en enen via allerlei analyses veranderen in een korte rij. Bijvoorbeeld: een foto van de Eiffeltoren die opgeslagen wordt in een computer bestaat uit een hele lange rij enen en nullen. Na uitgebreide analyse blijft er een korte rij enen en nullen over die als je ze naar een beeldscherm toestuurt de woorden “de Eiffeltoren” vormen. Er is nergens een eenheid; dat kan ook niet: in een computer zijn er alleen maar enen en nullen.
De eenheid ontstaat pas in ons als wij naar het beeldscherm kijken, of de woorden lezen die er op staan.
Een computer heeft niet het vermogen om te zien met het hart.

Het is onmogelijk voor ons om het wonder van eenheid, het wonder van het hart uit te leggen in rationele termen. Daarom kunnen we het niet in een computer programmeren. In de informatica is een afbeelding altijd een reeks enen en nullen. Ze zal nooit een eenheid, een prachtig landschap worden. Pas wanneer deze enen en nullen op het scherm van onze geest worden geprojecteerd, wordt het een eenheid – een enkel beeld. Rationaliteit behoort tot de wereld van tijdruimte waarin alles verdeeld is, net als een computerprogramma. Ons bewustzijn, waar het wonder van de eenheid zich voordoet, waarin alle elementen verenigd worden tot een prachtig beeld, niet.
Ook ons hart, de bron van liefde, ligt niet in de tijdruimte.

Wat maakt het landschap zo mooi? Wat is schoonheid?

Ten eerste het feit dat alles anders is. Iedere plant, iedere boom is anders; als ze identiek waren, zou het beeld aan schoonheid verliezen. En de bomen zijn compleet anders dan bergen, wolken en dieren, dan al het andere in het landschap. Daarnaast bestaat er een soort harmonie tussen al deze verschillende elementen. Maar de schoonheid wordt pas ervaren als er een waarnemer is die dit alles ervaart en verenigd in één enkel beeld. Niet iedere waarnemer is hiervoor geschikt, een dier zal bij het zien van het landschap geen schoonheid ervaren. Er is een waarnemer nodig met een hoger bewustzijn die zich kan afstemmen op het hogere dat zich door het landschap heen manifesteert, en de harmonie daarvan creëert. Het hogere dat ruimte geeft aan ieder individueel wezen om zich helemaal op zijn eigen unieke manier te ontplooien. Het hogere in de waarnemer maakt contact met het hogere in het landschap; dit geeft de ervaring van schoonheid; hij komt in contact met zijn eigen goddelijkheid.

Schoonheid is de ontmoeting van God met zichzelf; de God in het hogere bewustzijn van de waarnemer, en de God in het landschap: de God immanent en transcendent.

Stel je dit nu eens voor: je kijkt naar een vogel die boven je vliegt en even voel je dat je die vogel bent. Je voelt hoe het is om een ​​vogel te zijn en door de lucht te vliegen. Deze ervaring stelt je in staat om de vogel nog meer te waarderen, om je verbinding met hem te verdiepen en de schoonheid van de vogel in je hart te laten groeien. Dan laat je jezelf de berg worden: je voelt zijn kracht, zijn leeftijd, zijn geschiedenis. Deze ervaring is heel anders dan de vogel, en zo ga je verder. Gaandeweg wordt je begrip van het omringende landschap steeds dieper, het verschijnt als steeds mooier en meer één. Je betreedt een nieuw niveau van bewustzijn van de verbinding tussen alle dingen. Door de diepe ervaring van het unieke van alles om jou heen groeit jouw innerlijke gevoel van eenheid en verbondenheid. Eenheid en verscheidenheid vallen nu samen in jou.

Hoe meer we ons bewust worden van de innerlijke wereld van elk wezen dat deel uitmaakt van het landschap, hoe meer we evolueren als persoon; elke ervaring verrijkt ons wezen. Je kunt je voorstellen dat er een tijd komt dat je het landschap zelf wordt. Door je bewust te zijn van het innerlijke leven van alles dat deel uitmaakt van het landschap, wordt het hele landschap één levend wezen. Het is niet een kwestie van jezelf verliezen in het landschap, maar van innerlijke groei. Je blijft je bewust van jezelf als een mens, als een individueel wezen dat bijdraagt ​​aan de schoonheid van het landschap, maar tegelijkertijd ben je een verlicht bewustzijn omdat je ook de vogel, de boom, de berg en de waterval bent.

Wat kunnen we van deze twee voorbeelden leren?

Allereerst is eenheid een mysterie, dat niet op een rationele manier kan worden verklaard. Wat wij rationaliteit noemen is namelijk gebaseerd op aannames over tijd en ruimte die het bestaan van eenheid niet toelaten.
We kunnen het wel ervaren; dat doen we ook voortdurend. Hoe meer we contact hebben met ons hart, hoe dieper deze ervaring wordt. Het hart is in feite het orgaan dat ons in staat stelt om ons van eenheid bewust te zijn. Het goddelijke in ons maakt dan contact met het goddelijke buiten ons: dit geeft ons een gevoel van schoonheid.

Ons lichaam is één omdat het uit verschillende soorten organen bestaat; het landschap is mooi omdat alles wat het samenstelt uitdrukking geeft aan een diepere essentie. Er zit één energie achter. Ons hart stelt ons in staat deze energie te voelen. We hebben ons hart nodig om te voelen dat het lichaam voor ons een vriend is en om de innerlijke band met deze vriend te ervaren. We hebben ons hart nodig om de schoonheid van een landschap waar te nemen en te voelen dat we één zijn met dit landschap.

Net zoals ons lichaam één is, zo is het universum één groot geheel. Hoe is dit mogelijk? Omdat het universum niet in de tijdruimte bestaat: het is de tijdruimte die deel uitmaakt van het universum. Dit betekent dat de veelheid er deel van uitmaakt. Hier is het geheim van eenheid: de veelheid is een deel van de eenheid, omdat tijd en ruimte delen zijn van de eenheid.

We zijn niet van God gescheiden, omdat de tijdruimte zelf – met alles daarin – deel uitmaakt van God. Dat is de aard van eenheid. Een individu verdwijnt niet in de eenheid, maar maakt er deel van uit. En elk deel, dat zijn individualiteit uitdrukt, draagt ​​bij aan de schoonheid van die eenheid. De bloeiende bloem maakt het hele landschap mooier; en hoe mooier het landschap, hoe meer het de achterliggende eenheid uitdrukt.

We kunnen dus zeggen dat hoe meer we onze innerlijke of: individuele schoonheid uiten, hoe meer we het gevoel hebben één te zijn, verbonden te zijn met alles. één en verbonden te zijn met het geheel.

De volgende woorden van William Blake drukken dit prachtig uit:

To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour

Het vele, de verscheidenheid, is een deel van de eenheid, en die allesomvattende eenheid is diep in jou te vinden. De uitdrukking van jouw innerlijke wereld verhoogt de schoonheid van de planeet Aarde: dat is wat ik eenheid noem. Dit is het grote mysterie van het universum, een mysterie dat we elke keer ervaren als we een prachtig landschap zien of een fijn gesprek met een vriend hebben.

Heel worden

Nu we hebben onderzocht wat de werkelijke betekenis van eenheid is, kunnen we de volgende vraag stellen: “Hoe kan ik heel worden?”

Het geheim van het ervaren van eenheid op zich is natuurlijk om te leren zien met het hart. Maar hoe kunnen we ons bevrijden van alle op angst gebaseerde ideeën die ons beletten de eenheid van ons wezen te voelen?

Deze ideeën creëren een innerlijke verdeeldheid en maken ons los van onze goddelijke realiteit. Ze doen ons geloven dat we slechts een minuscuul deeltje zijn in een oneindig donkere oceaan van tijdruimte. Ze scheiden ons van de eenheid, van alles, en ze voorkomen dat we het met het hart zien. Laten we deze ideeën eens onderzoeken.

Neem bijvoorbeeld de volgende uitspraken:

Ik ben Gerrit Gielen, man, geboren op 26 mei 1956, en ik heb de Nederlandse nationaliteit. Als ik dit zeg zal niemand me een leugenaar noemen. In onze maatschappij zijn dit soort ‘feiten’ erg belangrijk. Ze staan in mijn paspoort. Als ik deze gegevens zou veranderen ben ik zelfs strafbaar.

Vanuit spiritueel oogpunt zijn al deze uitspraken onjuist. Achter elk van hen schuilt een gedachte die me losmaakt van mijn goddelijke realiteit en angst en verdeeldheid in mij creëert. Het geloof in deze ideeën schept de kooien waarin we leven. Ze verhinderen ons om het belangrijkste zintuig dat we hebben te gebruiken: het hart.

Laten we deze uitspraken en hun impact op ons van naderbij bekijken, en hoe we ons er van kunnen bevrijden.

– Onze naam
Stel, je gaat naar een gemaskerde bal en jij bent vermomd als zwerver, een ander als koning, weer een ander als piraat, etc. Na een tijdje vergeet iedereen dat het om een gemaskerd bal gaat. Mensen gaan geloven dat hun vermomming werkelijkheid is. Alle andere mensen in de avond behandelen je alsof je echt een zwerver bent. Je bent vergeten wie je bent. Het gemaskerde bal is niet langer een spannend feest, wat begon als een spel is een soort gevangenis geworden.

In feite is dit wat er met je is gebeurd. De naam die je in deze wereld draagt ​​is niet je ware naam, alleen de naam van het kostuum dat je draagt, dat wil zeggen je aardse persoonlijkheid; het is als een soort energetische mantel. Als we de regels van het spel als universele wetten gaan zien, verliest het spel alle vreugde.

Ik nodig je uit om de volgende meditatie te doen.

Meditatie 

Zeg je naam hardop en stel je voor dat dit de naam is van de energetische mantel die je draagt. Voel de aanwezigheid van deze mantel om je heen, besef dan dat het alleen een mantel is en doe hem af. Kijk in je verbeelding naar deze mantel en zie dat het jouw aardse persoonlijkheid is. Spreek de naam uit die erbij hoort, dit is niet je ware identiteit. Voel nu je ware identiteit: het onbegrensde wezen van eeuwig licht en liefde dat je bent. Laat jezelf je ware naam voelen: een naam die je niet beperkt maar die je bevrijdt. Je aardse naam en de persoonlijkheid die ermee overeenkomt is alleen maar een kostuum dat je tijdelijk draagt.

Stel nu dat je niet tevreden bent met het kostuum dat je draagt ​​en dat je een ander kostuum wilt dragen: bijvoorbeeld dat van een koning, in plaats van een zwerver. Bekijk de mantel die je draagt ​​opnieuw, kijk er naar vanuit het hart, en voel liefde voor je mantel, voor je aardse persoonlijkheid. Zie hoe de liefde die je geeft de mantel verandert. Stel je voor hoe je leven zou veranderen als je altijd zou wandelen in het licht en de liefde van je hart.
Laat je hart een bron van innerlijk licht zijn die altijd bij je is.

– Je leeftijd
In het algemeen vieren we onze verjaardag elk jaar en is het een evenement dat belangrijk voor ons is. Geleidelijk aan verinnerlijken we de visie op tijd en ouderdom van de wereld: kinderen zijn jong, ze groeien op en ze worden oud. Persoonlijk heb ik mezelf nooit herkend in dit schema. Als kind voelde ik me vaak oud – heel oud, van binnen. Niet op een negatieve manier, dit gevoel van ouderdom beviel me wel, ook al maakte het me anders. Het gaf me een soort innerlijk gezag over mijn omgeving. Het maakte dat ik mijn eigen inzichten vertoonde.

Veel mensen hebben het gevoel dat hun interne leeftijd niet overeenkomt met hun biologische leeftijd. Iemand kan 70 zijn, maar voelt zich 25. Door ons te identificeren met onze lichamelijke leeftijd bevestigen wij de onjuiste veronderstelling dat we ons lichaam zijn. Het is alsof we geloven dat het huis waarin we leven het hele universum is.

Het geloof dat we dezelfde ouderdom hebben als ons lichaam maakt ons oud in de negatieve zin van het woord. Vooral omdat we het ouder wordende lichaam associëren met achteruitgang. Hoe kunnen we dit idee loslaten? Hoe kunnen we ons bevrijden van het idee dat we dezelfde ouderdom als ons lichaam hebben?

Meditatie

Breng eerst je aandacht naar het huidige moment: het nu. Laat de volgende gedachte toe: “Van alle momenten in het tijdloze universum, heeft mijn onbegrensde zelf ervoor gekozen om dit moment te ervaren door het lichaam dat ik nu heb. Mijn tijdloze zelf kust dit moment: het nu wordt geboren.”

Mediteer vervolgens over de betekenis van het huidige moment. Wat is de boodschap die het leven je op dit moment probeert te bieden, wat probeert het je te leren? En wat probeer jij te scheppen in dit moment?

Stel je nu voor dat je op een grote weide staat. Kijk rond en plaats de belangrijke momenten uit je verleden op verschillende plaatsen in deze weide. Creëer een landschap met je herinneringen. Misschien is de herinnering aan een bepaalde gebeurtenis uit je jeugd bij je in de buurt, en een onbelangrijk iets van gisteren ver weg. Sta jezelf toe om het lineaire perspectief van de tijd los te laten.

Mediteer dan op je tijdloze onbegrensde zelf. Je bent een multidimensionaal wezen, in staat om elk moment en elke plaats in het universum te ervaren. Vertrouw erop dat dit oneindige wezen er om een goede reden voor heeft gekozen om dit moment te ervaren.

– Nationaliteit
In de wereld van vandaag is het begrip nationaliteit erg belangrijk, het mijne is Nederlands. Maar wanneer we vanuit de ruimte naar de aarde kijken, zien we geen afzonderlijke landen. Grenzen bestaan ​​alleen in de hoofden van mensen, ze zijn niet echt.

Wat is een natie, precies? Het is een groep mensen die de overtuiging delen dat de grond onder hun voeten van hen is en dat ze op de een of andere manier verschillen van mensen buiten de grens van hun land. Natuurlijk schept dit onenigheid tussen de mens en de aarde en tussen mensen onderling. Als er geen landen waren zou er geen oorlog zijn. En omdat we het land waarop we leven als ons eigendom beschouwen plunderen we de Aarde.

Wat is het psychologische gevolg van deze overtuiging?
Je wordt geboren met het besef dat de hele mensheid één is, dat de aarde een levend wezen is en niet het eigendom van iemand. Het concept van nationaliteit schendt deze innerlijke waarheid en creëert een diepe disharmonie in ons. Stel je voor dat je opgroeit in een wereld zonder grenzen, een wereld waarin de mensheid de aarde respecteert en beschouwt als een levend en bewust wezen – Gaia, en ermee in harmonie leeft. Voel het verschil, voel hoeveel minder angst er dan is.

Grenzen geven ons het idee dat er vijanden aan de andere kant van de grens zijn. Waarom zou er anders een grens zijn? Het idee dat de aarde een dood ding is  en ons eigendom, snijdt ons af van haar liefde, warmte en wijsheid. Het concept van naties en het idee dat je bij één van hen hoort creëert een diepe wond in je.

Meditatie

Tijd bestaat niet. Ga terug naar je kindertijd en wees daar opnieuw. Stel je voor dat je bij je vader bent die je vertelt dat er geen grenzen zijn, dat de mensheid één is en dat we diep van binnen allemaal hetzelfde zijn. Hij laat je een wereldbol zien en je ziet geen grenzen.

Stel je nu je moeder voor met jou. Ze vertelt je over Moeder Aarde – Gaia. Ze leert je hoe je kunt communiceren met haar, ze legt uit dat haar liefde en wijsheid altijd bij je zal zij. Dat ze jou altijd zal helpen om je plaats op Aarde te vinden.
Zie de Aarde vanuit de ruimte. Kijk met je hart.
Voel hoe een andere werkelijkheid zich openbaart.

– Geslacht
Net als ons lichaam een linker- en rechterkant heeft, heeft onze ziel een mannelijk en een vrouwelijk deel. Toch worden we in deze aardse wereld een meisje of een jongen. Wanneer we in het lichaam van een meisje worden geboren, leren we dat het wenselijk is om je als een meisje te gedragen; jongensachtig gedrag is ongepast. Een jongen daarentegen moet zijn vrouwelijke kant onderdrukken.

We leren we om een​ deel van ons wezen te onderdrukken. Dientengevolge ervaren we een constant gevoel van eenzaamheid, en brengen we een groot deel van ons leven door op zoek naar een ideale partner die ons weer compleet maakt. Natuurlijk kan deze partner niet bestaan ​​in de buitenwereld. We missen immers ten diepste een deel van onszelf.

Wat is de oplossing?
We kunnen ons voorstellen dat wanneer onze ziel incarneert, het volgende gebeurt: onze ziel is één, maar wanneer hij op aarde incarneert, splitst hij zich en wordt een tweeling: een klein meisje en een kleine jongen. Er is een sterke band van liefde tussen hen en ze willen samen blijven, verenigd voor altijd. Maar hun verhaal is een triest verhaal.
De hele buitenwereld richt zich tot slechts één van hen, en zegt: “Alleen jij bent degene die er toe doet. De ander is ongewenst, die moet je onderdrukken.”
Geleidelijk aan begin je die stem te geloven. Waarom zou ze niet de waarheid vertellen? Het is normaal om volwassenen te geloven. Dan gebeurt het ondenkbare: de tweeling wordt gescheiden en een van hen raakt verloren en vergeten.

Meditatie

Breng je bewustzijn naar je buik, voel je innerlijke kind daar. Als je een vrouw bent kun je je innerlijke kind waarnemen in de vorm van een klein meisje. Voor een man zal het een kleine jongen zijn. Kijk naar dit kind en accepteer deze waarheid: het kind dat je ziet is de helft van een tweeling. Neem de tijd om deze waarheid te verinnerlijken. Voel dat het niet normaal is dat het kind alleen is; zolang dit kind alleen is, zul jij je eenzaam voelen.
Ergens diep in je is de vergeten helft van de tweeling. Weggestopt, onderdrukt, maar nog steeds aanwezig. Ga nu samen met je innerlijke kind op zoek naar de vergeten helft; vertrouw je innerlijk kind, hij of zij weet de weg, weet waar de ander is. Als de tweeling weer herenigd is, laat ze samen spelen. Hoe meer je hen laat spelen, hoe meer je weer één wordt.

Uiteindelijk: liefde

De sleutel om heel te worden is zien met het hart. Zien met het hart stelt ons in staat om de eenheid achter alles te zien. Om een ​​vriend te zien achter alle organen die het menselijk lichaam vormen; om de schoonheid van God in een landschap te zien. Wanneer we kijken met ons hart, voelen we onmiddellijk liefde en ervaren we schoonheid.

Toch hebben we allerlei op angst gebaseerde ideeën omarmd die als een blinddoek fungeren voor dit prachtige innerlijke zintuig. Het resultaat is dat we de wereld en onszelf niet langer als één kunnen waarnemen; we zien vijanden in plaats van vrienden; hokjes in plaats van het geheel.

Door naar de wereld te kijken met alleen onze vijf fysieke zintuigen, krijgen we een onevenwichtig beeld van het leven. We kunnen het evenwicht alleen herstellen als we de blinddoek verwijderen en ons hart opnieuw een rechtmatige plaats geven, als een zintuig dat ons in staat stelt om het één zijn achter alles waar te nemen.

Natuurlijk heb ik zelf net als de meesten van ons nog een lange weg te gaan voor ik zover ben. Toch hoop ik dat de meditaties in dit artikel je een beetje kunnen helpen bij het verwijderen van de blinddoek voor het mooiste zintuig dat we hebben: ons hart.
Mogen we allemaal weer heel worden zodat ons innerlijke licht kan stralen.

© Gerrit Gielen

---